Alabama Mike (US) Blues Banana Peel Ruiselede (14-03-2022) report: Marcel & photo credits: Marc Blues Photography info band: Alabama Mike info club: Banana Peel © Rootsville 2022

Stilaan geraken de optredens onder stoom, zo ook in de oudste bluesclub van ons land, de Banana Peel. Moeilijk kiezen deze keer want ook MacArnold stond deze avond geprogrammeerd bij onze vrienden van The Maple in Ertvelde. Niet makkelijk dus, maar ik hakte de knoop door in het voordeel van Alabama Mike en wel om reden dat ik Mac al verschillende keren aan het werk zag en dat het voor Alabama Mike het eerste bezoek aan Europa was en dat de man al een aantal schitterende platen op de markt heeft gebracht. Zo kwam het dat ik alweer in mijn bluesmobiel stapte richting West-Vlaanderen, voor wat ik vermoedde, een alweer schitterende concert zou worden.

Alabama Mike is geboren in Talladega, Alabama in 1964. Vandaar dus zijn artiestennaam. Daar deed hij ook zijn eerste ervaring op als vocalist, namelijk in het kerkkoor, zoals de meesten dus. Momenteel woont hij in Oakland, Californië. Ondertussen hij heeft twee BMA (Blues Music Award) nominaties op zijn naam staan: als solo artiest en samen met zijn akoestisch blues trio ‘The Hound Kings’.

Mike schrijft en speelt traditioneel klinkende bluesnummers met een sausje van meer moderne lyrics, om een betere connectie te vinden met de hedendaagse luisteraars. Daarmee is dan ook de titel van zijn laatste album ‘Upset the Status Quo’ (Jukehouse Records) verklaard. Hij wordt daarom ook als één van de grootste aankomende bluesbeloften van het ogenblik. Voor deze tournée wordt hij bijgestaan door een viertal Franse topmuzikanten met Max Genouel op gitaar (ook gekend van bij de Lowland Brothers), Damien Cornelisen aan de toetsen, Julien Dubois op bas en de door iedereen welgekende Fabrice Bessouat aan de drums. Het bordje “Sold Out” prijkte dan ook aan de voordeur (figuurlijk dan).

Perfect op tijd stapte onze welgekende Jean het podium op voor wat waarschijnlijk de meest hilarische aankondiging ooit zal worden. Met de gevleugelde woorden “And now the band can start” werd de avond in gang geschoten. Alvast een goed begin mijn gedacht. In een gouden glitterjas en voorzien van flashy zonnebril en dito hoed, verscheen Mike op het podium en klonk “Upset The Status Quo” door de boxen. Meteen ook de titeltrack van zijn laatste album. Hierna volgde ‘Big Black Cadillac’ van Lightnin Hopkins. Knap nummer en het bewijs dat ook Mike zijn klassiekers kent.
Met ‘Frustrate My Life’ en ‘Something Down The Line’ klonken alweer twee fijne nummers door de boxen.

De man heeft een wel heel special stem dat bijna aanleunt tegen een falset stem en schakelt tussen blues en “southern style” soul. Een genre waar zijn stem zich perfect voor leent. Zijn band is strak en zo goed als perfect. Genouel schakelt van slide naar fingerpickin en soleert op een heel subtiele wijze. Ondertussen houdt de ritmesectie, met een alweer een geweldige ,Fabrice Bressouat en een rustige Julien Dubois, het ritme retenstrak. ‘California Blues’ van Jimmie Rodgers en ‘I’m In Love With A Woman’ brachten ons stilaan naar het einde van het eerste gedeelte van dit schitterend optreden. Als uitsmijter kregen we er eentje dat ons kippenvel bezorgde en alweer de fijne zuiderse soulstem van Mike extra in de verf zette, met ‘Can’t Stay Here Long’. Dat was er eentje dat aan je ribben bleef plakken...

Een korte pauze om de innerlijk mens te versterken en hier en daar een praatje te maken en we waren klaar voor Alabama Mike deel 2. Met ‘I Feel So Good’ en het schitterende ‘SSI Blues’ trok Mike van in het begin de gashendel open, waarna een vettige baslijn de zaal werd ingeslingerd voor een stukje funk of zoals hij het zelf verwoordde “unk”, het was shaken met ‘Think’ en neen, niet dat van Aretha... Mike is een entertainer pure-sang. Met zijn voorkomen, zijn grapjes en zijn brede glimlach weet hij direct het publiek in te pakken. Zijn dansmoves waren trouwens schitterend en dat konden de aanwezigen best smaken. ‘Mississippi’ was dan ook de gelegenheid om een zangstonde in de joint te organiseren en iedereen liet het zich welgevallen.

‘Restraining Order’ was alweer zo’n geweldig, soulvol nummer en met ‘Eddie Lee’ en het zeer aangename ‘Rock Me In Your Arms’ sloten deze geweldige avond af. Niet onmiddellijk want er barstte een daverend applaus los en de “we want more” waren niet uit de lucht. Er zat de band niets anders op dan terug te kerene en ons te trakteren op een , in deze tijden toepasselijke, ‘Fight For Your Love’. “We need peace, love and happiness !!” mooiere woorden om de avond af te sluiten in deze donkere tijden, kon je moeilijk bedenken. Bedankt Mike & co voor de schitterende avond, bedankt "Banana Peel" om de man eindelijk naar Europa te halen (hij is het meer dan waard, echt waar) en dit is dan een tip voor de festivalorganisatoren in ons land... say no more ..

Volgende afspraak daar in Ruiselede is aanstaande maandag, wanneer John Primer op bezoek komt. C U there folks !!!

Marcel